کیفیت زندگی و ارتباط آن با استرس شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ساری در سال ۱۳۹۴

مقدمه: کیفیت زندگی یک مفهوم چندبعدی است که عوامل مهم و متعددی نظیر وضعیت جسمی و روانی بر آن تأثیر می گذارد. از سویی استرس شغلی نیز یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره وری در سازمان ها است. مطالعه حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی و ارتباط آن با استرس شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر ساری در سال 1394 انجام شد. روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بود که بر روی 940 نفر از پرستاران شاغل در کلیه بیمارستان های شهر ساری، به روش سرشماری انجام شد. گردآوری داده های مطالعه با استفاده از پرسش نامه کیفیت زندگی 36 سؤالی و استرس شغلیhse (health and safety executive) استاندارد انجام گردید. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس، تی تست، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی توسط نسخه 18 نرم افزار spss صورت گرفت. یافته ها: اکثریت واحدهای موردپژوهش با فراوانی 62/2 درصد دارای کیفیت زندگی متوسطی بودند. همچنین میانگین و انحراف معیار کلی استرس شغلی 20/94±115/02برآورد شد که نشان دهنده استرس زیاد در پرستاران بود. بین بعد کلی سلامت جسمی و سلامت روانی با تمام ابعاد استرس شغلی به استثنای خرده مقیاس کنترل و حمایت مسئولین ارتباط معنی داری وجود داشت (0/05>p). همچنین بین جنس و نظام کاری با کیفیت زندگی و نیز بین سن، سابقه، وضعیت تأهل و نظام کاری با استرس شغلی افراد ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (0/05>p). نتیجه گیری: یافته ها نشان داد افزایش استرس شغلی پرستاران بر برخی از ابعاد کیفیت زندگی آنان تأثیر منفی می گذارد. لذا می بایست مدیران پرستاری با آگاهی از نتایج این پژوهش، با برقراری ارتباط صحیح با پرستاران و حمایت آنان در جهت کاهش نیازهای فیزیکی، فشارهای روان شناختی و مشارکت پرسنل در تصمیم گیری ها در جهت کاهش استرس شغلی عمل نمایند که متعاقباً سبب افزایش کیفیت کاری و کیفیت زندگی پرستاران می گردد.